Oorzaak, of gevolg?

Kijken we wel goed naar het gedrag van onze hond?

Vaak word ik ingeschakeld omdat mensen problemen ervaren met het gedrag van hun hond. Veelvoorkomende gedragsproblemen zijn bijvoorbeeld blaffen in huis bij passanten, trekken of uitvallen aan de lijn of zelfs bijtincidenten. Wat ik echter belangrijk vind, is om mensen te leren anders te kijken naar dit gedrag. Niet als het probleem op zich, maar als een uiting van een onderliggend probleem.

Neem bijvoorbeeld een hond die in huis blaft naar passanten. Dit gedrag kan voortkomen uit een territoriale drang. De hond heeft (onbedoeld) de taak gekregen om het huis te bewaken. Het blaffen is dan niet het probleem zelf, maar een symptoom van het onderliggende probleem: de hond voelt zich verantwoordelijk voor de veiligheid van het huis en zijn roedel.

En nu dan?

Een logische reactie zou kunnen zijn om de hond het blaffen af te leren. En als dat lukt, heb je in eerste instantie een rustiger huis. Maar is het probleem daarmee ook echt opgelost? In mijn ogen niet. Als je hond zich nog steeds verantwoordelijk voelt voor de veiligheid, zal hij andere manieren kunnen vinden om deze taak op zich te nemen. Misschien door te grommen, onrustig heen en weer te lopen, te fixeren of zelfs te happen wanneer iemand te dichtbij komt.

Wat voor mij voorop staat, is het aanpakken van de oorzaak van het probleem. Ik wil een hond laten voelen dat hij veilig is en dat ik als eigenaar alles in huis onder controle heb. Dat hij niet hoeft te waken, omdat ik dat voor ons allebei regel. Wanneer een hond dát voelt, verdwijnt de noodzaak om het huis te bewaken en daarmee ook het blaffen.

Dit principe geldt voor veel gedragsproblemen. Trekken aan de lijn, uitvallen naar andere honden, onzekerheid, angst: het zijn vaak geen op zichzelf staande problemen, maar signalen van een diepere behoefte. Door naar de kern van het probleem te kijken en daar mee aan de slag te gaan, ontstaat er rust. In het hoofd van de hond, maar ook in huis. En dat gun je toch iedereen?

‍