Liefde is niet genoeg: Waarom je hond geen kind is

Als ex-hondeneigenaar en gedragsdeskundige die veel bij mensen over de vloer komt, weet ik maar al te goed hoeveel mensen van hun hond houden. Zó veel, dat we onze hond vaak behandelen als een kind. Begrijp me niet verkeerd: voor veel mensen en honden kan dit prima werken. In ons mensenbrein is dat een logische gevolgtrekking van de liefde die we voelen voor onze trouwe viervoeter. Als je het geluk hebt dat jouw hond zo enorm stabiel is dat hij het prima aan kan om overspoeld te worden door die liefde en onze emoties, zul je waarschijnlijk geen gedragsproblemen opmerken. Maar als jouw hond gevoelig is, kan de situatie er heel anders uitzien.

Hoe kun je dit ombuigen?

Afgelopen week had ik een consult waarbij dit mooi naar voren kwam. Mijn hulp werd ingeschakeld door een koppel dat eigenlijk het vertrouwen in hun hond (een Boomer/Shih Tzu/Malthezer-kruising) was verloren. Er was veel onrust, en de hond in kwestie kon 'zomaar ineens' aanvallen. Dit was meermaals gebeurd, met bloed tot gevolg. Na een goed gesprek en observatie kwam ik al snel tot de conclusie dat we hier te maken hadden met een extreem onzekere hond. Dit uitte zich in, voor ons mensen, stoer gedrag: blaffen, springen, happen en likken. Wanneer het stel elkaar begroette met een zoen of knuffel, kwam de hond ertussen. Dit werkte voor hem, want vaak stopten ze dan met hun begroeting. De eigenaresse pakte hem vervolgens op om hem te kalmeren.  

In ons menselijke brein kan dat een heel logische oplossing zijn. Je zou je kind tenslotte ook troosten wanneer hij overstuur is. Maar in de hondenpsychologie werkt dit anders. Omdat de hond in huis als leider fungeerde, vond hij dat hij het recht had om te bepalen hoe zijn huisgenoten zich gedroegen. Door tussen hen in te springen, kreeg hij precies wat hij wilde: het gedrag stopte. Toen hij vervolgens werd opgetild, werd dit onbewust beloond. Indirect zeg je daarmee tegen je hond: "Je hebt gelijk. We stoppen ermee en we vinden dit gedrag van jou goed." Precies het tegenovergestelde van wat je eigenlijk wilt! De baasjes wilden dit echt anders. Ze wilden meer grip op de situatie. We gingen aan de slag met regels, grenzen en beperkingen. De baasjes moesten de hond meer veiligheid geven, waardoor hij weer kon zijn wie hij echt was. Een volger.

Door je eigen ruimte te claimen en je hond in zo'n situatie op een kalme manier te begrenzen, bereik je veel meer. Jij kunt je partner begroeten terwijl je hond rustig toekijkt en wacht op zijn beurt. Dit alles in een ontspannen en veilige sfeer. Wanneer jouw hond rustig en kalm is, kan je hem belonen door lekker met hem te knuffelen. Je beloont dan de gemoedstoestand die je wilt bij je hond.

Daarom zeg ik altijd: je mag net zoveel van je hond houden als van je kind, maar je moet hem niet zo behandelen.

‍